SEN Z POWIEK

No i jak? Oglądaliście?

Ja, tak jak pisałam, dałam radę obejrzeć tylko początek pierwszego z filmów. I właściwie AŻ, bo jak dla mnie i tyle było za dużo. Wciąż zadaję sobie pytanie Jak można?. Jak matka może tak traktować swoje bezbronne dziecko? Ale czy trzeba być matką żeby mieć serce? Przecież wystarczyłoby być człowiekiem. ŻADEN człowiek nie powinien świadomie i z premedytacją sprawiać ból zarówno fizyczny jak i psychiczny drugiemu człowiekowi. Wiem wyświechtane dyrdymały. Puste ogólne słowa. Ale ja w nie wierzę. Wierzę, że nie po to jesteśmy na tym świecie żeby uprzykrzać to bycie innym. A już na pewno nie dziecku, które świata nie zna i nie potrafi zrozumieć pewnych zdarzeń. Zresztą ja też nie potrafię tego pojąć. I znów zadam pytanie Jak można? To biedne maleństwo z pewnością myśli, że tak właśnie ma wyglądać życie, że tak ono wygląda. Płacze, buntuje się, próbuje komunikować swój ból, ale w końcu się poddaje. I nadal jest bite. Odwraca się od oprawcy i znosi to co funduje mu matka. Nie powinno się jej w sumie nazywać matką. Tylko jak? Z tego co wiem i czytałam w komentarzach do tego filmiku kobieta siedzi (bądź przynajmniej siedziała) a dziecko znajduje się w rodzinie zastępczej. Chciałabym, choć szczególnie mściwa nie jestem, żeby znalazł się w tym więzieniu ktoś komu będzie przeszkadzało co zrobiła. Ktoś kto mimo, że siedzi tak jak ona nie będzie tolerował takiej przemocy wobec bezbronnego maluszka. Wreszcie ktoś kto będzie wystarczająco silniejszy od niej i choć po części da jej poznać ten ból i bezsilność którą czuło jej dziecko. Oby też nigdy nie miała pod opieką żadnego innego dziecka. Oby do żadnego nigdy się nawet nie zbliżyła. Opieka… No właśnie i tu przechodzimy do drugiego filmiku. Jego nie oglądałam bo nie dałam rady. Przeczytałam tylko opis. I znów przemoc wobec bezsilnego dziecka. Skąd w ludziach tyle okrucieństwa. Dziecko zostawione przez rodziców, w jak najlepszej intencji, z opiekunką. Jak to dziecko pojmowało to co się stało? Czy taki maluch myśli, że rodzice rękami takiej opiekunki (oprawczyni) tak je traktują? Czy identyfikuje rodziców z całym zdarzeniem, jako tych którzy zostawili je z tą kobietą? Jak odbudować poczucie bezpieczeństwa w takim dziecku?

Czy takie dzieci jako dorośli ludzie będą potrafili odnaleźć się w „normalnym” społeczeństwie? Czy będą potrafili kochać i czułością odnosić się do drugiej osoby? Może własnego dziecka.

Z tego co wiem z komentarzy to owa „opiekunka”, po obejrzeniu filmiku przez ojca, została przez niego dotkliwie pobita. Teraz siedzi (lub siedziała), a w skutek obrażeń jest karmiona przez sondę i trwale przykuta do wózka inwalidzkiego. Nie gwarantuję czy to prawda czy plotka, ale gdyby ktoś zrobił coś takiego mojemu dziecku to też nie byłabym wyrozumiała. Jeśli ojciec dysponował wystarczającą siłą fizyczną to jest to możliwe. Czy słuszne? Oko za oko? Jeśli coś takiego spotyka dziecko, które w pełnym zaufaniu, zostało zostawione kobiecie, która zastąpić miała rodziców to chyba jestem za. Nic nie jest w stanie odwrócić zdarzeń, ale kara więzienia jest niczym w stosunku do tego co spotkało to dziecko.

Ile jest takich zbrodni na świecie? Ile dzieci w tym momencie cierpi? Ilu ludzi w chwili kiedy to czytacie znęca się nad najmniejszymi? Czy można ich w ogóle nazwać ludźmi? Nawet zwierzę nie znęca się fizycznie nad osobnikami swego gatunku dla zabawy. Tylko człowiek, zwierzę rozwinięte, inteligentne potrafi zgotować niewinnemu, bezbronnemu człowiekowi taki los.

Raz w życiu widziałam jak kobieta idąca przede mną chodnikiem szarpała i na siłę ciągnęła chłopca. Mniej więcej dwulatek nie nadążał przebierając nóżkami za swoją spieszącą się matką/opiekunką. Ta nerwowo szarpała je za rączkę, ono potykające się i ciągnięte na siłę. Dramat. Dla mnie szczególny bo nie zareagowałam. Ten obraz z pewnością będzie mnie prześladował długo. Dlaczego nie pomogłam? Mam do siebie żal i teraz na pewno starałabym się coś zrobić. Wtedy ta sytuacja była dla mnie na tyle szokująca, że nie poukładałam sobie tego w głowie w porę. Zanim zebrałam się w sobie to kobiety i maluszka już nie było. Zamurowało mnie i nie wiedziałam co miałabym jej powiedzieć. Obawiałam się też konfrontacji słownej, może nawet fizycznej z rozwścieczoną matką. Trzeba było powiedzieć DOŚĆ!! Mówmy dość wobec przemocy wobec dzieci. Jeśli najbliżsi nie potrafią ich uchronić lub też sami znęcają się nad nimi, to ktoś musi stanąć w ich obronie bo same nie dadzą rady.